08-09-2012: Jasper N.P.

Vandaag bij het krieken van de dag uit de veren want we willen zo vroeg mogelijk naar Lake Edith Cavell (dat met ijsschotsen).

Het heeft vannacht niet gevroren en om 08:10 zitten we in de wagen. Na een tijdje over de HW93 richting Lake Louise te hebben gereden, komen we tot de vaststelling dat we een afslag moeten gemist hebben. Dus rechtsomkeer en terug richting ingang N.P.. Wanneer we weer aan de ingang van het N.P. komen moeten we de afslag dus weer niet gezien hebben en dus wordt er nog maar eens gekeerd (zo komen we wel aan wat kilometers). Enige voordeel aan dit op- en af gerij: Een kudde Elks (7 stuks) die opduikt aan de ingang N.P. .

En nu zien we ook waarom we de afslag misten: tussen een woud van verkeersborden die werken aankondigen, staat de richtingsaanwijzer voor 'Lake Edith Cavell' maar ... overplakt met de rode vermelding 'CLOSED - FERMÉ'. Carmelo had ons al gewaarschuwd dat hier eerder deze zomer een aardverschuiving is geweest. Blijkbaar zijn ze er nog steeds niet in geslaagd om de toegangsweg te herstellen :(

We hadden gepland om na het bezoek aan Edith Cavell te gaan wandelen in de 'Valley of the Five Lakes'. Het eerste van deze meren is gebouwd door bevers, dus misschien krijgen we ze wel te zien.

Net voor we daar aankomen krijgen we de gekke ingeving om eerst toch maar naar Parkers Ridge te rijden. Eigenlijk niet gek maar knettergek, want deze ligt 120 km terug richting Banff.

Wanneer we daar aankomen om 10:10 staat er welgeteld één andere auto op de parking. Parker Ridge is een wandeling van zo'n 6 km. Tijdens de eerste 2 km klim je zo'n 215 m, daarna is het licht golvend en de laatste 2 km terug natuurlijk dalend.

Volgens de boekskes loop je, eens je boven de bomgrens bent, door alpineweiden om te eindigen op een richel met uitzicht op de Saskatchewan Glacier. Het zou één van de mooiste tochten zijn langs de Icefields Parkway. En deze keer liegen die boekskes niet...

De beplanting is er één zoals we zelden gezien hebben. De kleuren veranderen voortdurend naargelang de inval van het zonlicht. Eens boven is het uitzicht a-dem-be-ne-mend. We zijn allevier van oordeel dat je dit in Europa moeilijk zal aantreffen.

Het is gewoon niet te beschrijven (waar hebben we dat nog eerder gehoord?) en ik vrees dat zelfs de foto's maar half kunnen weergeven wat we gezien hebben. Boven kunnen we nog een heel eind over de kam en flank van de berg wandelen totdat het pad toch te smal wordt om als onervaren 'klimmers' verder te gaan. Wanneer je hier uitglijdt ben je hopeloos verloren. Het pad wordt trouwens versperd door een rustende Bighorn bok.

Omdat we hier toch niet eeuwig kunnen blijven wordt de terugtocht aangevat en tegen 13:00 staan we terug op de parking. Wat eerder een knettergek idee leek is uiteindelijk een briljant idee geworden. Slechts een fractie van de dagelijks voorbijrijdende toeristen maken deze wandeling. Aan de ene kant misschien wel goed want zo lijdt de natuur niet al te veel. Zij die doorrijden (zoals wijzelf al 2X gedaan hebben) weten echter niet wat ze gemist hebben.

We vatten de terugreis aan en stoppen aan de picknickplaats 'bubling spring'. Ze weten de namen goed te kiezen want er is een bron die ons doet denken aan de 'Inkpots' van vorig jaar.

Na het eten gaat het verder terug tot aan de Athabaska-falls. Deze hebben we eergisteren overgeslagen om dat we al te veel hadden gezien. Ze hebben hier net een paar bussen, overwegend bejaarde, toeristen gelost en het is dus poepdruk. Het valt ons trouwens op dat afgelopen week veel drukker is geweest dan vorig jaar. Benieuwd hoe het volgende week zal zijn.

Van hieruit nemen we de oude weg terug naar Jasper. Annette wil graag haar tankbrevet halen en neemt het stuur voor de eerste keer over. Bij een eerste tussenstop slaagt ze er al in om het diefstalalarm te laten afgaan...

Terug aan de HW93 (waar we vanochtend de afslag hebben gemist) vraagt ma of we nog even naar die meren gaan waar bevers kunnen zitten. Het is 16:45 dus dat gaat nog. We besluiten de kleine ronde te wandelen. Deze voert ons richting de meren waar we de doorsteek tussen First en Second Lake maken, dan langs het Second, Thirth en Fouth Lake om daar weer de doorsteek langs het Fifth Lake te nemen. Het gaat behoorlijk omhoog, omlaag, omhoog, omlaag,..(veel te dikwijls naar mijn goesting) en dat 5 km en 1 uur en 3 kwartier lang.

Als we dit iedere dag gaan doen blijft er van ons buikje alleen nog 'je' over.

Terwijl de anderen zich douchen ontstaat dit schrijfsel en daarna gaan we nog wat eten en (veel) drinken want we zijn zowat uitgedroogd. Ik weet niet of ik de foto's er vandaag nog bij krijg, anders wordt het morgen.

Vannacht zullen we zonder twijfel goed slapen en morgen gaat het richting Clearwater.

Het weer was een kopie van dat van gisteren. We hebben wel een beetje meer gereden dan gisteren: 262 km

Op foto klikken voor groot formaat: