01-09-2012: Maaseik - Calgary

Een vlucht die vroeger vertrekt betekent dus ook vroeger opstaan : om 06:15 uur - midden in de nacht dus - loopt de wekker af. Douchen, effe wat eten en nog eens vlug overlopen of we wel alles mee hebben. Om 07:15 stoppen pa & ma voor de deur en kunnen de koffers ingeladen worden. Gelukkig krijgt pa ongelijk en passen de koffers allemaal in de auto (hij was al bijna de porte-bagage aan het installeren, maar we gaan naar Canada, niet naar Turkije :-) ).
De rit naar Schiphol verloopt probleemloos en nadat we de parking hebben betaald en de autosleutels hebben afgegeven (ik toch wel blij dat het niet mijn auto is) worden we naar de vertrekhal gereden. Als we de auto terugkrijgen zoals we hem hebben afgegeven is dit de ideale oplossing wanneer je voor lange tijd weggaat. Je hoeft zelf geen parkeerplaats te zoeken want je laat de auto achter aan de ingang, je koffers worden omgeladen en je wordt aan de juiste vertrekhal afgezet. Voor het geld moet je het zeker niet laten (90 euro voor 25 dagen).
We kunnen onmiddellijk inchecken en de beste (Belgische!) politiehond ter wereld toont ons enkele van haar kunstjes vooraleer ze in een hondenkorf wordt geplaatst. Ze gaat met haar baasje in Regina, Saskatchewan, haar wereldtitel verdedigen. De rest van het jaar kun je haar in de Brusselse metro als patrouillehond bezig zien.
De douane- en veiligheidscontrole verlopen natuurlijk zonder problemen en om stipt 12:05 taxiën we naar de startbaan. Eens boven zee is vanwege de wolken niks te zien beneden, maar wanneer we over Ijsland vliegen breekt de bewolking onder ons. Het is ondertussen 15:00 en we komen er achter waarom vliegen met Air Transat goedkoper is dan met KLM; het middageten wordt geserveerd. Het is wel lekker maar ik heb er niet te lang naar durven kijken uit schrik dat ik het kommetje met mijn ogen zou ledigen :-) Onder het motto hap, slik, weg zijn we 5 minuten later al klaar. Maar ja, we zullen vandaag sowieso nog een paar keer eten en het is goed voor de lijn.
Nog eens 25 minuten later hangen we boven het prachtige Groenland: sneeuw en kale bergtoppen zo ver als je kan zien (en dat is ver van op 11 km hoogte). Pa krijgt al schrik dat hij nog sneeuwblind wordt ;-)
En dan slaat de verveling toe. Film kijken is moeilijk want geen ondertitels en de motoren maken zoveel lawaai dat het moeilijk concentreren is, zelfs met oortelefoontjes. We proberen wat te slapen, wat ook niet echt lukt wegens datzelfde lawaai en dus wordt deze (vast weer te lang) epistel alvast uitgetypt. In tegenstelling tot vorig jaar is het overwegend bewolkt (hopelijk geen slecht voorteken) zodat naar buiten staren ook geen optie is.
Tegen 21:00 (voor ons is het ondertussen 13:00) wordt dan toch eindelijk de landing met lichte turbulentie ingezet maar we komen zonder kleerscheuren weer aan de grond.
Het vervolg gaat als een fluitje van een cent en voor we het weten staan we aan onze auto. Nou ja, auto... Lt. Gruber uit 'Allo Allo' zou hem vertederd "My little tank" noemen ;-) Een Ford Flex, net geen autobus!
De weg naar het hotel vinden gaat iets moeizamer. Overal wegenwerken -hier konden dit jaar ook wel verkiezingen zijn - en ons 'navigonneke' (Tommeke is, na zijn wanprestaties vorig jaar, bij zijn bazinneke mogen blijven) raakt er zowaar het noorden bij kwijt.
Nu effe wat opfrissen en dan nog vlug naar de stad waar we de Calgary Tower 'beklimmen' (gelukkig met de lift, want 191m met de trap omhoog zou wat te veel van het goede zijn). Door de glazen vloer naar beneden kijken is toch wel een bijzondere gewaarwording. Je hebt hier een zicht over de wijde omgeving en in de verte is ons doel van morgen te zien: de Rocky Mountains!
Niettegenstaande Calgary bijna een miljoenenstad is (951.000 inw.), is het moderne centrum vrij klein en valt - in vergelijking met Vancouver - eigenlijk een beetje tegen. Wanneer we door de straten lopen (het is nu ongeveer 18:00) lijkt alles opvallend doods. We duiken de Earls binnen voor een échte maaltijd en terwijl we daar zitten loopt de tent stilaan vol. Op weg terug naar onze 'little tank' blijken de straten echter nog steeds erg leeg te zijn (op de zwervers na).
Traditioneel het weerbericht: Vlak na aankomst een stevige regen- en hagelbui over ons heen gehad, maar daarna is het toch nog opgeklaard. Temperatuur moet ik schuldig blijven (te moe om er aan te denken). En de gereden kilometers: -+ 35 km.
Morgen dus naar Anneke en Carmelo in Canmore en voor nu... oogjes dicht en snaveltjes toe, slaapwel!

 


Op foto klikken voor groot formaat: